Mijn naam is Marieke en samen met mijn man, twee zoons en een dochter woon ik in Amsterdam West. Hier heb ik een praktijk heb voor lichaamsgerichte psychotherapie.
Ik kom uit een gezin met een zus, een broertje, een vader en een moeder en ben opgegroeid in Haarlem.
Vanuit een diep gevoelde motivatie houd ik me bezig met persoonlijke processen die gaan over innerlijke bevrijding.
Graag neem ik je mee in een aantal gebeurtenissen, ervaringen uit mijn leven die samen hebben gemaakt dat ik gekozen heb om een praktijk te starten als therapeut voor lichaamsgerichte psychotherapie.
Ruim 20 jaar ben ik werkzaam in het veld van de hulpverlening, met verschillende groepen mensen. Vóórdat ik in 2014 startte bij mijn huidige werkgever, voorheen Doras in Amsterdam Noord, tegenwoordig genaamd het Buurtteam Noord en Zuid, werkte ik op de crisisafdeling én op de mannenopvang van de Blijfgroep in Amsterdam. Daarvoor deed ik schoolmaatschappelijk werk, Algemeen Maatschappelijk werk in Amsterdam Zuidoost, werkte ik in de verslavingszorg en met dementerende ouderen.
Mijn officieel werkende leven begon ik op mijn 24ste, in de psychiatrie op een ouderenafdeling en even later op ‘besloten’ afdeling voor jongvolwassenen. Ik werkte op het terrein van een psychiatrisch ziekenhuis waar ook mijn oma zo’n 50 jaar daarvoor, meermalen opgenomen is geweest vanwege een Bipolaire Stoornis. Mijn oma koos op haar 44ste om het grote lijden dat ze ervaarde te stoppen. Ze stapte uit het leven. Mijn vader, haar zoon was toen 10 jaar. Nooit werd er over dit verlies gesproken in zijn (of later ons) gezin van herkomst. Gevoelens werden ver weggestopt en hiervoor in de plaats leed mijn vader aan angsten, depressies en had hij suïcidale periodes.
Zijn ‘onverwerkte’ trauma heeft op talloze manieren invloed gehad op mij. Ik groeide op in een gezin met emotioneel afwezige ouders, ook mijn moeder had het nodige meegemaakt in haar leven. Pas toen ik op mijn 28ste het boek van Alice Miller las: ‘Het drama van het begaafde kind’, vielen heel langzaam de eerste kwartjes. Dit boek ging over mij. En om als jong, gevoelig kind te dealen met deze situatie had ik mezelf oa. aangeleerd om níet te voelen, ontkoppeld te leven van m’n lichaam en mezelf constant af te wijzen; er eigenlijk gewoon niet te mogen zijn. Ik ging gedissocieerd door het leven.
Werkend als startend hulpverlener kwam er veel op me af, maar ik had geleerd om het langs me heen te laten gaan, mezelf náást de ervaringen te zetten. Ik had mezelf aangeleerd dat ik tóch niet echt meetelde, dat was mijn kernovertuiging.
Vanaf mijn 28ste kwam ik steeds meer ‘in de knoop’ (of eigenlijk realiseerde ik me steeds meer dat ik altijd al in een knoop zat); in de war over het leven én mezelf in het leven. Ik kwam in aanraking met NLP, maakte kennis met Vipassana-meditatie, ging in therapie, volgde lichaamsgerichte trainingen op Venwoude. Zoekend naar een manier om mezelf te ‘ontknopen’. In die tijd heb ik altijd wel gewerkt als hulpverlener, maar gemerkt dat ik in het contact met cliënten er eigenlijk niet was. Wat wist ik daar immers van! Ik zette een knop om, voelde geen verbinding. Wel toenemende verwarring.
Toen ik moeder werd van mijn tweeling, werkte ik op de crisisopvang van de Blijfgroep. Regelmatig werden er vrouwen met kinderen binnengebracht door de politie, van binnen en vaak ook van buiten beschadigd, die uit zeer onveilige, gevaarlijke situaties kwamen. Ik raakte steeds meer in de war: zoveel pijn, maar niet weten hoe dit gevoel toe te laten.
Tijdens een gesprek dat ik voerde met een depressieve client rond 2018 stortte ik in. Ik kón het niet meer ‘buiten’ me houden. Het lijden van de ander raakte me, kwam hard binnen en maakte me tegelijkertijd heel angstig. Ik was blijkbaar óók een mens, die het onderdrukken van gevoelens in mijn geval (de-pressen) heel goed kende. Ik viel uit van werk, voor maanden.
Die periode stond in het teken van het (h)erkennen van mijn eigen menselijkheid. Van datgene waar ik als kind m’n ogen voor sloot, omdat het veel te groot was. Inmiddels ervaar ik diepe toewijding en liefde voor dit pad. Elke beweging in de richting van de (nog niet erkende, gevoelde) pijn, geeft bevrijding én brengt me dichter bij mij. Of in ieder geval; dat wat ik op dat moment ‘mij’ noem.
En in die laatste zin, zit mijn diepste fascinatie, namelijk: het onderzoek naar ‘wat waar is in mij’ in ieder afzonderlijk moment. ‘Leven met een vraagteken’, durven om voorbij (zogenaamde) zekerheden te kijken, om zachtjes te rammelen aan houvasten in het leven en vanuit die nieuwsgierigheid te ontdekken of er nog een diepere waarheid is.
Jaren geleden zag ik op televisie een interview met een christelijk non in een Frans klooster. Haar antwoord op de vraag: “Weet u zéker dat God bestaat”, is me altijd bijgebleven en inspireert me. Dat antwoord luidde: “Ik durf het niet te zeggen, maar ik heb het goed hier”.
Vanuit mijn eigen verlangen naar innerlijke bevrijding en mijn liefde voor iedere stap op dat pad, ben ik in 2021 de vierjarige studie Integrated Psychotherapy gestart bij Bodymindopleidingen, een opleiding tot therapeut lichaamsgerichte psychotherapie. Dit stelt me in staat om anderen te begeleiden die ook op zoek zijn naar: iets anders, naar iets dat ze heel diep van binnen misschien wel (her)kennen maar geen idee hebben hoe, iets met meer waarachtigheid, naar ‘zichzelf’, naar meer verbinding, naar voorbij de pijnlijke patronen, naar minder vernauwing en meer vrijheid.
Weet je welkom!